In de Hermitagemall staat er tussen de kerstversiering een kerstman met een saxofoon.
De kerstman kan bewegen, maar helaas komt er uit de saxofoon geen muziek.
Heel jammer.

Dit jaar zijn er al 71 auto-ongelukken geweest met dodelijke afloop, vertelde Roel (eigenaar van guesthouse Un Pied-a-Terre) ons.
Toen we in Suriname aankwamen, 3 november, waren het er nog maar 64.
Vaak rijdt de dader door en weet niemand wie het gedaan heeft.
Hij zelf werd op heel jonge leeftijd zeker 100 meter meegesleurd door een auto, alvorens deze tot stilstand kwam.
De chauffeur vertelde later in het ziekenhuis toen Roel was bijgekomen, dat Roel zijn huisadres had geschreeuwd.
Daardoor kon de chauffeur contact opnemen met de familie.

Aardig wat auto’s hier hebben teksten als versiering op hun auto’s.
Mantra’s, motto’s en dat soort dingen.
Jesus, yes the king! My provider! bijvoorbeeld
Of Once a king, always a king.
En natuurlijk Only God can judge me.
Er reed zelfs een meneer langs met een auto met daarop Barber.
Zonder telefoonnummer, dus waarschijnlijk is hij gewoon trots om kapper te zijn.

Deze meneer (of mevrouw), heeft graag dat je hem niet onderschat.

Aan de muskieten hier, is dat ze constant slalommen.
En dat op topsnelheid.
We zijn constant aan het slalommen met onze handen.
Wil je er namelijk een te pakken krijgen, zul je moeten meeslalommen met je handen.
Deze dooie muskiet (dat is mijn bloed dat rood kleurt) die hier ligt, was wellicht ook een goede slalommer maar bleef te lang plakken aan mijn onderbeen.

Afgelopen vrijdag was hier onafhankelijkheidsdag.
Suriname is 36 jaar geworden.
Ter ere daarvan was er, zoals elk jaar, een militaire parade.
Die viel door hevige regenval enigszins in het water.
Pas op driekwart van de parade werd het weer een beetje droog.
Het is allemaal de schuld van Bouterse, vond onze taxichauffeur.
Voorheen was de parade namelijk altijd in de ochtend of vroeg op de middag, en dan regent het veel minder (zo ook die ochtend).
Sinds Bouterse is het echter in de namiddag.
En in de namiddag regent het veel.
Nu wist bijna iedereen dat het waarschijnlijk zou gaan regenen.
Behalve Bouterse dus.
Erg dom van ‘m, aldus de taxichauffeur.

Oudere mensen kan je het beste met twee woorden praten.
Iets wat ik niet wist toen ik, rond m’n 6e, in Suriname woonde.
Toen ik de oma van een van m’n beste vrienden begroette met Dag, zei ze: Dag wat? Dag hond?
Toen zei ik Dag poes.

Als je als vrouw hier niet wordt nagefloten ben je waarschijnlijk niet zo knap, helaas.
Of je bent gewoon te oud.
De afgelopen drie dagen heb ik het elke dag wel meegemaakt dat ik met m’n meisje op straat liep en dat ze werd nagefloten. Of dat er een zoenend geluid werd gemaakt. Terwijl het duidelijk was dat ze bij mij hoort. Een paar keer keek ik quasi verontwaardigd naar de heer in kwestie, maar meestal moest ik er van genieten. Het is toch wel een soort bevestiging ofzo.
Ook internetcasanovisme is hier de normaalste zaak van de wereld.
Laatst probeerde ene Lorenzo het via Facebook aan te leggen met Annemarie.
Toen ze me vroeg of ze hem moest blocken, zei ik nee joh.

Een medewerker van het Ministerie van Arbeid Technologische Ontwikkeling en Milieu, vertelde ons dat het meer dan normaal is dat Surinamers meerdere banen tegelijk uitvoeren.

Ze zei dat ze eens heeft meegemaakt dat ze de kamer van de staatsfotograaf binnenliep omdat ze hem nodig had. De fotograaf was echter net een minister aan het scheren met de tondeuse. Hij kon haar wel een fles stroop aanbieden voor 4 SRD, maar dan moest hij eerst even naar z’n doka.

Ik hoor er denk ik wel bij.
Tijdens onze periode in Suriname ben ik namelijk blogger, researcher, entertainer, kok, secretaris, facilitair manager, overall manager, producer, chef internet, fotograaf, penningmeester, hier en daar toneelschrijver en binnenkort wellicht filmacteur.
M’n credit als kok moet ik sinds een week echter delen met m’n moeder.
Dat maakt me een co-kok.
Als we samen koken snij ik de tomaten en de uien.
Maar da’s niet erg.
Zij is de bron.

Tip 1 (van m’n moeder): als je (gele of groene) erwten kookt, kook dan een knoflookje mee. De erwten zijn dan sneller gaar.
Tip 2 (ook van m’n moeder): vries schoongemaakte knoflook in. Je hoeft dan geen kracht te zetten bij het persen.

Ik zag hier een tijger in.
Of een beer.
Toen ik de barman van Guesthouse & Grandcafé ZIN vroeg wat het voorstelde, zei hij dat het gewoon een muurschildering was.