Laatst zaten we in het pannekoek & poffertjescafé zonder naam.
De bediening was Surinaams.
Ook het publiek was Surinaams (ze aten overigens allemaal patat).
En dan bedoel ik niet Nederlands-Surinaams, maar Surinaams-Surinaams.
Voor de rest was het er geheel Nederlands.
Da’s niet erg: we genoten van klassiekers van Guus Meeuwis & Vagant, Bloem en Van Dik Hout.
Bovendien hadden ze m’n favoriete pannekoek:
appel met spek en honing.
Wel vond ik het een beetje surreëel, soms.

Afgelopen zaterdag maakten we de voorbereidingen mee van een Hindoestaans huwelijk.
Niet minder dan duizend genodigden en nog wat.
Tien dames waren verantwoordelijk voor de productie van 1000 roti’s.
Best intens.

Ondertussen vermaakten DJ SAGAR en zijn zoon ons met Hindoestaanse hits.

Laatst keken we naar een Surinaamse soap genaamd “Gespannen Borsten (een kloof tussen arm en rijk)”.
Romeo en Julia, maar dan in het Surinaams.
Het was niet erg goed, maar we hebben genoten.
Voor 10 srd (2 euro) krijg je vijf afleveringen van een half uur waarin weinig gebeurt, maar waarin heerlijke zinnen voorbijkomen.
M’n favoriete zinnen:
“Heb ik ooit één keertje met je over een kind gerept, Haidi?”
“Je zei me dat ik al die pillendingens moest weggooien Marcel..”
“Jeannette, dat ding van die jongen komt me niet pluis voor…”

Misschien hebben wij wel de uncut versie, want het komt nogal vaak voor dat een personage bijvoorbeeld een scène bij een kast speelt en dat je hem daarvoor secondenlang naar de kast ziet lopen. Na de scène loopt het personage vervolgens een eind terug naar de tweezitsbank om daar met een ander personage te praten. Dat vond ik prachtig.
M’n favoriete fragment is als de hoofdpersonages in de McDonald’s zitten en de man naar de kassajuf gebaart dat ze hen drinken moet brengen.

Ik ga dat eens uitproberen bij de Mac.

Die aasde op de voetbalschoenen van m’n pa, vroeg ‘m waar die schoenen bleven slapen die nacht.
“Gewoon bij mij thuis.”, antwoordde m’n pa.

Dit is m’n tante, Virgien.
Als eten koud is noemt ze het dagoenoso: hondenneus.
Niet erg lekker, hondenneus.

Ik weet niet hoe het heet, maar als het onder de 23 graden is, drijven de balletjes naar boven.
De balletjes zijn nog nooit naar boven gedreven.

Zei op de luchthaven dat hij niet kon wachten om terug te zijn in de Bijlmer.
Hij herkende het Suriname van vroeger namelijk bijna niet meer.
M’n oma heeft Alzheimer en herkent sowieso niet heel veel.

We rijden hier in Nissan’s, Isuzus, Toyota’s en Mitsubishi’s, niets anders.
Oke ik jok, soms ook Suzuki’s, en hier en daar een Hondatje.

In Suriname mag je, als het op eten aankomt, niet zeggen dat iets stinkt.
Je moet zeggen dat het niet lekker ruikt.
Deze cashew ruikt niet zo lekker.

Smaakt overigens gewoon als rund.
Althans de apen die wij hadden.