Van 2 meter past helaas niet in deze telefooncel.
M’n meisje nog net.

Dit is de rechterarm van Steven.
Elke zondagavond sprint hij op zijn fiets richting het cybercafe om daar te msn’en met zijn grote liefde, een ex-stagiaire die nu gewoon weer bij haar ouders in Naaldwijk woont.
In december hoopt hij, na het vier jaar regelen van papierwerk om een MVV (Machtiging Voorlopig Verblijf) te krijgen, voorgoed naar Nederland te kunnen.
De tatoeages zijn overigens gewoon wat versiersels, behalve de letters H en E: die staan voor zijn broers.
Hij baalt dat je hier weinig tatoeëerders hebt. Die heb je in Amsterdam veel meer.

Vandaag zitten we in de Rihannabus.
Er wordt muziek gedraaid van, uiteraard, Rihanna. Maar ook kawina, en salsa.
Op de voordeur staat “Vooruit betalen, s.v.p.”, maar dat kan ook achteraf, verzekert de buschauffeur ons.

Een man aan me vroeg hoe ik Jezus Christus zag, antwoordde ik maar “als een vriend”.
Toen werd ‘ie stil.

Rond m’n 14e, vertelde m’n tante me laatst, liepen we over de markt en keek ik bij een kraampje naar pornoboekjes.
Toen ze me geschrokken vroeg of ik me daarmee bezighield, antwoordde ik: wat denk je dat ik elke avond doe?
Toen kreeg ik een boekje van haar.

Stond te pingen.
Toen ik vroeg of ik daarvan een foto mocht maken, antwoordde hij dat ‘m dat geen goed idee leek.
Verder was hij goedlachs.

We troffen deze stier midden op straat aan.
Hij wou niet gelijk voor ons uit de weg.
M’n pa, chauffeur (dat is zijn arm op de foto), en ook een stier, vroeg rustig of we er langs mochten.
Dat mocht.

Zei, na z’n 4e halfliter Parbo, dat hij naar het politiebureau zou gaan om daar een foto van mij en Annemarie aan de politie te tonen.
Hij zou dan tegen de politie zeggen dat hij daar niet was om ons aan te geven, maar om te laten zien dat we mooie mensen zijn.

dagen van diarree voelt een drol als een zegen.