Laatst zaten we in het pannekoek & poffertjescafé zonder naam.
De bediening was Surinaams.
Ook het publiek was Surinaams (ze aten overigens allemaal patat).
En dan bedoel ik niet Nederlands-Surinaams, maar Surinaams-Surinaams.
Voor de rest was het er geheel Nederlands.
Da’s niet erg: we genoten van klassiekers van Guus Meeuwis & Vagant, Bloem en Van Dik Hout.
Bovendien hadden ze m’n favoriete pannekoek:
appel met spek en honing.
Wel vond ik het een beetje surreëel, soms.